Szalone kolędowanie

Poniedziałek, 25 grudnia, 2017r.

Hau, Przyjaciele!

Tyle gości, tyle radości, gwar, pyszności i do tego dzieciaki, które wprost uwielbiają karmić psy. No i maluchy, którym się smaczne kąski po prostu wyciąga z tłustych łapek. Oby tylko nikt nie zauważył, bo zdumiony dzieciak raczej się nie poskarży. Zresztą, często nie umie mówić. Obiad był uroczysty, Pan miał na mnie oko, kilka razy udaremnił moje podchody na zdobycie pyszności. Zaproszeni chłopcy przez chwilkę byli onieśmieleni, ale szybko im przeszło, bo atmosfera nie była napięta, co chwilę wybuchał gromki śmiech. Gdy sprzątano ze stołu, stanęłam przy misce i radośnie przyjmowałam wszystkie resztki. Już ruszyła zmywarka, już dziadek nawoływał wszystkich do choinki. Pojawiła się gitara, flet, ale przede wszystkim potężne głosy dosłownie wszystkich. Huknęło „Wśród nocnej ciszy”. No aż miałam ochotę poszczekać do wtóru. Potem kobiety i mężczyźni przegadywali się w kolędzie „Bracia, patrzcie jeno”. Przy rzewnej „Oj, maluśki” było trochę nieporozumień co do słów. Ale kierownictwo rodzinnego chóru objęła ciocia Ania i już wszyscy szli do stajenki. Czas mijał, a oni śpiewali. Najedzona do granic próbowałam drzemać przy kołysankach typu „Lulajże Jezuniu”, ale ciocia dbała o szybkie zmiany nastroju, więc jak tu spać przy Triumfach Króla Niebieskiego”? Potem był koncert życzeń i każdy mógł poprosić o dowolną kolędę. A było nas tak dużo, że zaczęłam mieć obawy, czy na stole pojawi się ciasto, czy zdążymy z kolacją. Kompletnie zapomniałam, że po nerwowych i bardzo zapracowanych dniach teraz jest luz, nikt się nie spieszy. A Pan zaprosił jeszcze sąsiadów, którzy właśnie wrócili do domu i teraz kolędowanie zaczęło się od nowa, bo chór został wzmocniony o kolejne głosy. Cześć. Astra