Jak z odbiorem?

Hau, Przyjaciele!

Podobno wielka afera w szkole, bo pokłóciły się dziewczyny z równoległych klas. Nikt nie wyciszył sprawy, wręcz przeciwnie, już nawet chłopcy o tym wiedzą, śmieją się, komentują, tym samym podgrzewając atmosferę. Biegałam wokół Pauliny, Jadzi, Zosi i próbowałam zrozumieć problem. Jednocześnie nie rezygnowałam z węszenia, więc siłą rzeczy powoli rysował mi się w psim łbie obraz nieporozumień, który wywołał takie emocje. „To chyba Patrycja z 7 b wywołała awanturę, bo specjalnie głośno powiedziała w szatni, że chłopcy z 7 a wyżej ocenili urodę koleżanek z 7 b. Wtedy rozległy się złośliwe śmiechy, a tuż po nich jeszcze bardziej złośliwe komentarze. To nie było miłe”. Nie wiem, co dalej opowiadała Zosia, bo rzuciłam się w krzaki, gdzie chyba niedawno ukrywał się zając. Jestem tego pewna. Niestety, już go nie dopadłam, zresztą, dobrze, bo przecież nie chodzi o to, by go skrzywdzić, tylko pogonić. Może u dziewczyn z 7 klasy też najważniejsze jest rozdrażnienie rówieśniczek, wywołanie afery, a niemiłe opinie padają zupełnie bezmyślnie? Dziewczyny emocjonowały się coraz bardziej, szczególnie Paulina i Jadzia. „Ty słyszałaś, co Kinga powiedziała o twoich włosach? Że to siano, że bez blasku, nijakie, a nogi masz chyba najgrubsze z siódmoklasistek.” To chyba dobrze, pomyślałam, bo grube nogi są mocne, można szybko biegać. Niestety, dziewczyny zupełnie inaczej na to patrzą i chociaż szły w trójkę, to strasznie krzyczały. „Stop!”- wrzasnęła nagle Jadzia. –„Przecież niedawno mówiłyśmy o niepotrzebnym rozdmuchiwaniu problemów. A tu jest podobnie. Mam w nosie, co o mnie mówią. Znam swoją wartość, znam plusy i minusy swojego wyglądu i złośliwości koleżanek nie odbiorą mi dobrego humoru.” Przyjaciółki zatkało. Cisza. Więc szczeknęłam radośnie, by poprzeć te mądrości. Mnie też nie zdołują opinie innych psów, przecież jestem cudowną Astrą i moja rodzina dobrze o tym wie. Nawet, jeśli czasami nieźle ich zdenerwuję swoją nachalnością, łakomstwem i wścibstwem. Cześć. Astra