wtorek, 28 marca, 2017r.

Hau, Przyjaciele!

Paulina zamiatała właśnie dróżkę prowadzącą od furtki do drzwi wejściowych, gdy Michasia wracała ze szkoły i miało się wrażenie, że energia ją wprost roznosi. „Czy słusznie podejrzewam, że odniosłaś dzisiaj spory sukces?”- zapytała życzliwie. Młodsza sąsiadka spojrzała nieufnie, bo nie lubiła, gdy koleżanka wyrażała się uczenie. „Dostałam szóstkę za rysunek do Ewangelii!” – pochwaliła się i od razu wydobyła z tornistra zeszyt do religii. Praca faktycznie była bardzo udana.Na pierwszym planie człowiek o zaciętej minie, ściągniętych brwiach, po prostu trudno go lubić. A z tyłu malutki celnik, pochylony, na klęczkach, twarzy nawet nie widać. Z przodu czerwień, z tyłu szarości. „Nikt tak ładnie nie narysował, siostra bardzo mnie pochwaliła, nawet skserowała mój rysunek. A gdybyś widziała inne prace, niektóre po prostu brzydkie.” Paulina przyjrzała się pękającej z dumy Michasi. „Uważaj, byś nie uważała się za lepszą od innych, bo wtedy staniesz się podobna do faryzeusza. Przecież to był bardzo pobożny człowiek, wielbił Boga, dziękował za swoje talenty.” Mina małej zrzedła. „Ja się tylko starałam, nie chcę być jak faryzeusz. Zepsułaś mi całą radość z szóstki”- powiedziała z żalem i powoli upychała zeszyt w tornistrze. „Nie martw się, to pewnie nie dotyczy dzieci, a teraz łap miotłę, grabie, pomożesz mi, bo jak my się za ścieżki nie weźmiemy, to na innych nie ma co liczyć. Mój wielki brat tylko się wymądrza, ale do sprzątanie, to go nigdy nie ma..”- zrzędziła Paulina. Michasia parsknęła śmiechem. „Oj, ty faryzeuszu, też się uważasz za lepszą, mnie pouczasz, a sama się wywyższasz”. Po chwili śmiały się obie, a potem zgodnie machając miotłami i dyskutując o dwóch postawach, nawet nie zauważyły, że tak dużo zrobiły. Cześć. Astra