Ratujmy razem świat

W 1917 r., od maja do października, do trojga dzieci z biednej portugalskiej wioski, 10-letniej Łucji, 7-letniej Hiacynty i 9-letniego Franciszka, przez sześć miesięcy przychodziła z nieba Matka Boża. „Czy chcecie ofiarować się Bogu przez przyjęcie cierpień, które On zechce na was zesłać jako zadośćuczynienie za grzechy, którymi jest obrażany, i za nawrócenie grzeszników?” – pytała. Dzieci ani przez chwilę się nie zawahały. Nie pytały, dlaczego my, przecież staramy się być grzecznie, pomagamy rodzicom, modlimy się na różańcu, tylko odpowiedziały: „Tak, zgadzamy się. Będziemy się modlić i pokutować”. Bo skoro przez Matkę Bożą sam Bóg o to prosi, to tak trzeba zrobić. I nie były to ich żadne obiecanki. Dzieci nie umiały przestać myśleć o tym. Każdą okazję wykorzystywały, by spełnić obietnicę daną Matce Bożej. Kiedyś Franek zaproponował, by jedzenie, które mama dała im na cały dzień, oddać owcom. W upalne dni rezygnowali z picia wody. A kiedy Hiacynta zauważyła przy drodze dzieci z bardzo biednej rodziny, powiedziała: „Dajmy im nasz posiłek za nawrócenie grzeszników”. I to już stało się zwyczajem. Potem, po południu, kiedy już zgłodniała, jadła gorzkie, bardzo niedobre żołędzie. Nie miałabym odwagi prosić Was o podjęcie tak poważnego zadania, gdyby nie to, że Matka Boża, która przyszła do dzieci w Fatimie, prosiła: „Módlcie się, czyńcie ofiary za grzeszników, bo wiele dusz idzie na wieczne potępienie, nie mają bowiem nikogo, kto by się za nie ofiarował i modlił”. Skoro Matka Boża prosiła o to małe dzieci, ja robię to samo, bo wezwanie Maryi sprzed stu lat jest wciąż aktualne. Wciąż trzeba ratowników, którzy modlitwą i pokutą będą ratować świat przed wieczną śmiercią. Bo – jak mówi Pan Jezus – niektóre złe duchy można pokonać tylko modlitwą i postem (Mt 17, 21). Sprawa jest naprawdę poważna. Popatrzcie na twarze dzieci fatimskich (na okładce, przy reklamie na str. 4 lub na str. 7). One nie są wesołe, zadowolone, ale też nie są smutne. One są po-wa-żne. Matka Boża pokazała im to, co stanie się z duszami, które nie chcą się nawracać. Te dzieci widziały piekło. Czytelnicy „Małego Gościa” są chyba specjalnie wezwani do ratowania świata. Bo kilkanaście lat temu, w 2004 r., Łucja, czyli jedno z dzieci, które widziały Matkę i z Nią rozmawiały, napisała list. Krótki wprawdzie, ale bardzo ważny (patrz obok). Łucja miała już wtedy 97 lat i z klasztoru karmelitanek, gdzie przebywała, przekazała nam takie słowa: „Każdego dnia patrz we własne serce. Ponad wszystko kochaj Maryję i Jej Syna, Jezusa Chrystusa. Odmawiaj Różaniec. Przynajmniej jedną dziesiątkę każdego dnia. Najlepiej z rodziną”. Niedługo zacznie się Wielki Post. Zastanówcie się, co chcecie Bogu ofiarować, jakie podjąć wyrzeczenie, umartwienie, by ratować świat. Może to będzie ta dziesiątka Różańca odmówiona codziennie z rodziną?... Proponuję przede wszystkim, byście w KAŻDY piątek Wielkiego Postu uczestniczyli w Drodze Krzyżowej. Nic – ani angielski, ani basen, ani inne zajęcia – nie może być od tego ważniejsze. I druga rzecz, jedno szczególne umartwienie wpiszcie na Kartę Ratownika dołączoną do tego numeru „Małego Gościa”. Potraktujcie sprawę poważnie i – jak prosiła Łucja – codziennie spójrzcie w Wasze serce i zobaczcie, czy dotrzymaliście obietnicy. To nie będzie łatwe, ale – jak obiecała Maryja – łaska Boża będzie Waszą siłą.