Franciszek pamięta o naszym chrzcie

Ojciec Święty zapewnił, że w sposób szczególny towarzyszy modlitwami i z życzliwością „Polsce zawsze wiernej w tym czasie paschalnym, gdy umiłowani synowie i córki tego szlachetnego narodu uroczyście obchodzą wspaniałą tysiąc pięćdziesiątą rocznicę chrztu”. „Jest to właściwa okazja, aby przekazać z naszego serca słowa wdzięczności, gratulacji i zachęty wszystkim Polakom oraz oznajmiamy, że z wielką przyjemnością chcemy uczestniczyć w ich radości i pomnażać ją” – napisał papież.

Podkreślił, że „Bóg bogaty w miłosierdzie w ciągu wieków uczynił płodną szlachetną ziemię polską, która zrodziła owoce duchowe” a Polacy wyróżniali się w tym czasie wiarą, nadzieją i uczynkami miłości. Papież wymienił w tym kontekście zasługi „świętych biskupów i męczenników” Wojciecha i Stanisława, którzy w początkach chrześcijaństwa na tych ziemiach nie tylko dali najwyższe świadectwo wierności Urzędowi Nauczycielskiemu Kościoła i Następcom Piotra, ale także przyczynili się do szerzenia kultury ludzkiej na ziemi polskiej.

Chrzest, który książę Mieszko I przyjął wraz ze swymi najbliższymi w 966, oznaczał początek państwa polskiego – przypomniał Ojciec Święty. Podkreślił, że rocznicę tę obchodzą nie tylko chrześcijanie, ale wszyscy Polacy, ciesząc się i spoglądając ufnie w przyszłość. Kościół bowiem zawsze utrzymywał szczególną więź z narodem, „ciesząc się z cieszącymi i płacząc z płaczącymi”. W trudnych czasach wojen, powstań i zesłań biskupi, kapłani, osoby konsekrowane cierpieli wraz z ludem, pocieszając braci i siostry oraz ukazując rozumnie drogę do wolności – stwierdził papież.

Przypomniał, że naród polski dał również w ciągu wieków wiele oznak cnót chrześcijańskich i zdobiły go palmy męczeństwa. Z długiego katalogu takich osób Franciszek wymienił świętych Maksymiliana Marię Kolbego i Marię Faustynę Kowalską, a także Jana Pawła II, który Odkupiciela Człowieka ukazywał wszystkim narodom. Wezwał duchowieństwo, aby przy okazji tego jubileuszu przypominali ich przykład wszystkim ludziom dobrej woli, „aby wszyscy w dzisiejszych dziejach narodu mogli wyraźnie dostrzec hojność Pana i aby sami doświadczali więzi z przeszłością w nowych czasach”.