Pomaganie w domu

Najpierw gratuluję, że zauważyliście przepracowanie swojej mamy. Kapitalnie, że ruszyliście do samodzielnej pracy, że nie czekacie na sformułowanie polecenia, na dokładne wskazanie, co trzeba zrobić. Ale, jak to w życiu bywa, brat do Was nie dołączył. Przemyślcie, jak udoskonalić system utrzymania porządków. Zastanówcie się też, jak ewentualnie "trafić" do brata. Może kpiną, żartem, śmiechem? Na ogół upominanie niewiele daje. Nawet Ewangelia wspomina o dwóch braciach, którzy na polecenie ojca przyjmują różne postawy. Jeden mówi, że pójdzie, załatwi, ale w końcu tego nie robi, drugi próbuje protestować, nie chce, ale po przemyśleniu jednak idzie. Ewangeliczne zasady nawiązania relacji polegają na tym, by najpierw spojrzeć na problem z punktu widzenia tej drugiej osoby, potem odnieść się do niej z uszanowaniem jej godności, czyli bez krytyki, bez porównywania do Was. Bo jeśli będziecie robili wyrzuty, że Wy pracujecie dla domu, a on nie, to powie, że nie musicie tego robić. Dlatego problem polega na tym, jaką drogą do niego dotrzeć. Ale to się może szybko nie udać. Uważajcie na siebie, byście nie popadli w zachwyt nad sobą i w porównywanie się do lenia. Bo wtedy przepaść między Wami będzie rosła, a on się zaprze i za nic nie włączy się do wspólnej nauki. Wy skupcie się na tym, by jak najlepiej porządki organizować, zachować pogodę ducha, humor, a jego jakoś zmobilizować. Pomyślcie, które czynności on ewentualnie lubi i od tego zacząć. Możecie go jakoś wciągać do Waszych planów, nie wiem, nie znam go. Jeśli nic nie pomoże, to trudno, wtedy nie obrażajcie się, tylko dalej pracujcie dla domu, a on niech tkwi w funkcji pasożyta. Na wesoło czasami coś powiedzcie, czasami na poważnie. Można też utworzyć jakby "wyspę"jego bałaganu, ale to nie zawsze daje efekt, bo powie, że mu nie przeszkadza. Może jego czas otwartych oczu jeszcze nie nadszedł.