Fałszywe potępienie

Od czasu, gdy na wzgórzu świątynnym w Jerozolimie kilku rycerzy złożyło śluby czystości, ubóstwa, posłuszeństwa i walki w obronie chrześcijaństwa, do katastrofy zakonu minęło prawie 200 lat. Na początku templariusze ochraniali pielgrzymów, którzy przybywali do grobu Chrystusa. Z czasem urośli w siłę i stali się zbrojnym ramieniem Królestwa Jerozolimskiego. Ich garnizony broniły Ziemi Świętej przed muzułmańskimi Saracenami. Walczyli lepiej niż zwykli rycerze, bo złożony ślub posłuszeństwa nie pozwalał im na samowolne akcje i na ucieczkę z pola bitwy. Jeśli żywi wpadali w ręce nieprzyjaciela, prawie nigdy nie wyrzekali się wiary w Chrystusa, za co zwykle płacili głową. Kiedy Królestwo Jerozolimskie upadło, templariusze mieli już sporo zamków w Europie. Posiadali też dużo pieniędzy. Król Francji, Filip Piękny, zadłużył się u nich po uszy. Któregoś dnia wpadł na pomysł, żeby zamiast spłacać dług, zlikwidować zakon, który mu pieniądze pożyczył.

Wszystko wyśpiewają
Był świt, gdy do mieszkań templariuszy w całej Francji wpadli ludzie króla. Wywlekli zaspanych zakonników z łóżek i wtrącili do lochów. Teraz trzeba było wymyślić powód, dla którego to zrobiono. Uwięzionym postawiono więc zarzut, że uprawiali czary, czcili jakiegoś bożka, praktykowali zboczenia, pluli na krzyż i wyrzekali się Chrystusa. Torturami udało się wyciągnąć od nieszczęsnych templariuszy wszystko, co chciał król. Teraz władca zaczął domagać się od papieża Klemensa V, żeby rozwiązał zakon na całym świecie, a jego członków potępił. Papież wahał się. W końcu, na zwołanym zgromadzeniu biskupów zdecydował się ogłosić likwidację templariuszy. Przez całe wieki aż do dziś sądzono, że rycerzy zakonnych także potępił. – Był zbyt uległy królowi i pozwolił mu się wodzić za nos – twierdzili historycy.