Kolory liturgiczne

Początkowo jedynym kolorem liturgicznym był biały. W XIII wieku ukształtował się kanon kolorów i prawie bez zmian pozostaje aktualny do dziś. Poszczególne kolory są przypisane do danego święta lub okresu liturgicznego. W dni bardziej uroczyste można używać okazalszych szat liturgicznych, chociaż nie są w kolorze dnia. Kolor złoty jako najbardziej uroczysty zastępuje więc w praktyce wszystkie inne. Oprócz wymienionych poniżej kolorów dopuszcza się zwyczajowo w święta i wspomnienia maryjne kolor niebieski.

Kolor biały – symbolizuje radość, niewinność, chwałę, nastrój świąteczny. Używa się go w okresie wielkanocnym i Narodzenia Pańskiego; w święta i wspomnienia Chrystusa Pana, z wyjątkiem tych, które dotyczą Jego męki; w święta i wspomnienia Najświętszej Maryi Panny, świętych Aniołów, Świętych, którzy nie byli męczennikami, w uroczystości Wszystkich Świętych (1 listopada) i św. Jana Chrzciciela (24 czerwca), w święta św. Jana Ewangelisty (27 grudnia), Katedry św. Piotra (22 lutego) i Nawrócenia św. Pawła (25 stycznia).

Kolor czerwony – symbolizuje miłość, przelaną krew męczenników, Ducha Świętego. Używa się go w Niedzielę Palmową, w Wielki Piątek, w Zesłanie Ducha Świętego, w Mszach ku czci Męki Pańskiej, w główne święta Apostołów i Ewangelistów i w dni świętych męczenników.

Kolor zielony – symbolizuje nadzieję. Używa się go w okresie zwykłym.

Kolor fioletowy – symbolizuje umartwienie, nastrój oczekiwania wypełniony pokutą i modlitwą. Używa się go w okresie Adwentu i Wielkiego Postu. Można go stosować w Mszach za zmarłych. Coraz rzadziej jako koloru żałobnego używa się koloru czarnego.

Kolor różowy – oznacza nadchodzącą radość po okresie pokuty. Jeśli jest taki zwyczaj, można używać go w tzw. niedzielę Gaudete (3. Adwentu) i w niedzielę Laetare (4. Wielkiego Postu).