Mam problem ze spowiedzią

Drogi Mateuszu
Ja też miałem takie problemy. W dodatku trwało to dobrych kilka lat. Zaczęło się tak. W którymś momencie uświadomiłem sobie, że parę lat wcześniej źle się spowiadałem, bo „owijałem w bawełnę”. Niby coś tam mówiłem, ale zawsze tak, żeby ksiądz się nie zorientował. Było mi strasznie wstyd powiedzieć, co robiłem. Nie wiedziałem, jakich użyć słów, myślałem, że ksiądz sobie o mnie źle pomyśli itd. – Jak ja mogę to powiedzieć, przecież wszyscy mają mnie za takiego grzecznego, ułożonego, a tu takie rzeczy – myślałem rozpaczliwie. I zaczęła się bezustanna rozmowa z samym sobą. – A może to nie grzech? – myślałem. – A może tylko lekki?

A może właściwie już się z niego wyspowiadałem, przecież coś tam mówiłem... – walczyłem. W konfesjonale czasami próbowałem jakoś rzecz rozwiązać, ale też mętnie. Mówiłem, że mam problemy z sumieniem, bo się spowiadam, a i tak czuję wyrzuty sumienia. Spowiednicy wtedy zwykle mnie pocieszali. Mówili, że to pewnie skrupuły, że mam żyć „do przodu”, a nie oglądać się wstecz. Ale nic mi to nie dawało. Najwyżej na chwilę, a potem było to samo, albo gorzej. Dzisiaj wiem, że to było tak, jakbym na bolący ząb brał tylko środki przeciwbólowe, podczas gdy należało wziąć się w garść i pójść do dentysty. Inaczej ząb coraz bardziej by się psuł, a zwłoka tylko pogarszałaby sprawę. Ale ja nie umiałem wziąć się w garść. I tak to się wlokło latami, psując mi smak życia.

Aż kiedyś znalazłem się na rekolekcjach oazowych. W ich programie jeden dzień jest poświęcony spowiedzi, tzw. dzień pojednania. Tego dnia, podczas obiadu, ksiądz powiedział, żeby nie było rozmów przy stole. W to miejsce miało być czytanie książki „Sny i wizje św. Jana Bosco”. I akurat mnie poprosił, żebym czytał. Więc czytałem. Święty Jan opisywał, jak podczas sennych widzeń zobaczył niektórych swoich wychowanków, którzy biegli prostą drogą do piekła. I widział ich grzechy, widział przyczyny tych grzechów.