wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 693 | WYNIKÓW
Nie trzeba być omnibusem
Zaczęłam naukę w liceum i trochę się męczę. Jest mnóstwo zadań, ciągle kartkówki, bardzo wysokie wymagania nauczycieli. Jestem przyzwyczajona do solidnej pracy, ale teraz ledwo nadążam. Zawsze miałam najwyższą średnią, ale nie wiem, czy w tej szkole to utrzymam. Marzę o medycynie, czuję powołanie do tego zawodu, wiem, że się nadaję, ale jak się uczyć, jak nie obniżyć swojego poziomu?
Pierwszoklasistka w LO
Jeszcze czas na decyzję
Księża z mojej parafii myślą, że mam powołanie i chcą mnie posłać do seminarium. Ale nie wiem, czy tam pójdę. Z jednej strony podobają mi się dziewczyny. Ale boję się też nauki. Bo ksiądz to jednak z języka polskiego powinien być dobry, a ja wolę przedmioty ścisłe, uczę się w technikum, w II klasie. Jestem ministrantem, lektorem ceremoniarzem, pomagam wikaremu w pracy w nastolatkami.
17-latek
Błędy przeszłości
Rok temu należałem do grupy najgorszych pod względem zachowania. Starałem się upodobnić do kolegów. Strasznie dokuczaliśmy katechetce. W tym roku oni mnie odrzucili, zostałem sam. Przyglądając się ich zachowaniu zrozumiałem swoje dawne błędy. Czuję w sobie chęć upominania kolegów, by przestali być prymitywni i wulgarni. Mam wrażenie, że dostałem powołanie do prorokowania, napominania rówieśników. Ale brakuje mi trochę odwagi, bo wiem, jak potrafią wszystko wyśmiać, wyszydzić.
Gimnazjalista
Wybór życiowej drogi
Od szóstej klasy swoją przyszłość wiązałam z zawodem farmaceuty. Teraz jestem w liceum i mam mnóstwo wątpliwości. Pierwsza próbna matura z wiodących przedmiotów poszła mi bardzo słabo. Pomyślałam o 2-letnim studium farmaceutycznym. Rodzice twierdzą, że na studiach sobie nie poradzę, nie chcą mnie też tak długo utrzymywać, ale jakby co, to pomogą. Mam mieszane uczucia. Czasami cicho odzywa się powołanie zakonne. Jestem tak skołowana, że nie mam siły się uczyć
Licealistka
Nie upominaj, pracuj nad sobą
Przez pewien czas byłem w złym towarzystwie. Kląłem, marnowałem czas, wyśmiewałem się z ludzi, przeszkadzałem na lekcjach religii. Po wakacjach koledzy mnie odrzucili. Zrozumiałem swoje błędy, zmieniłem się. Mam oparcie w rodzinie, katechetce, księdzu. Czuję, że już jest czas, abym upominał dawnych kolegów. Czuję się jak prorok. Nawet kosztem prześladowania mógłbym to robić. Co Pani o tym sądzi? Czy to tylko efekty dorastania, czy może już powołanie do prorokowania?
Gimnazjalista
Pytaj Pana Boga
Nie mam specjalnej pamięci, ale te słowa Benedykta XVI pamiętam dobrze. Jeszcze jest dalszy ciąg: „Kto daje swoje życie Jezusowi, dostaje sto razy więcej. Tak! Otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi, a znajdziecie prawdziwe życie”. Papież powiedział je sześć lat temu, w swoim pierwszym przemówieniu i co jakiś czas one do mnie wracają.
