wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 4374 | WYNIKÓW
Natłok problemów
Wszystko mi się wali. Moja najlepsza przyjaciółka mnie ignoruje, wrzeszczy bez powodu, obraża się, kiedy chcę z nią o czymś pogadać. W rodzinie też wszystko nie tak. Mama staje się denerwująca. Wiem, że rodzice stają się uciążliwi, gdy dorastamy, ale moja mama czepia się o byle co. Już mnie nie kocha jak kiedyś. Tata krzyczy o byle co, a do tego broni młodszych sióstr. Mam wrażenie, że rodzice się rozwiodą. Nie cieszą się z moich ocen, a jestem naprawdę dobra. Wytykają mi, że jestem gruba. Czuję się samotna, bo druga przyjaciółka jest w gimnazjum i nie ma dla mnie czasu. Nauczyciele mnie nie lubią, czuję się samotna. Potrzebuję pomocy, bo w końcu wybuchnę.
12-latka
Inni mają lepiej
W naszej klasie jest kilka grupek. Jestem w jednej, całkiem fajnej. Ale jednocześnie obserwuję dziewczyny z idealnej grupy i im zazdroszczę. I niby mam piękne życie, bo dobrze się uczę, mam sporo koleżanek, dobrą rodzinę. Ale obserwowanie tamtej grupy odbiera mi radośc życia, kombinuję, jakby się wśród nich znaleźć. Czy to źle?
Licealistka
Wakacyjne plany
Dowiedziałam się, że przed Pauliną ostatnie pięć szkolnych dni. Cieszę się z nią, liczę, że potem zajmie się mną, czyli zaplanuje ciekawe wycieczki, biorąc pod uwagę przede wszystkim moje potrzeby. Czyli żadne muzea, żadne wystawy, absolutnie nie miasto, gdzie biedne psy muszą być prowadzone na smyczy. Marzą mi się wakacje na nieużytkach, w lasach, na łąkach. Dlatego ułożyłam się wygodnie w altanie, bo przyszły dziewczyny i wiedziałam, że będą omawiały ważne sprawy. No, chyba, że się któraś znowu nieszczęśliwie zakochała i będzie jęczenie i pocieszanie. Leżę i nastawiam uszu.
Mama wie najlepiej?
Mimo że się dobrze uczę, dużo w domu pomagam itp. to wciąż szukam akceptacji. Zawsze starałam się przypodobać otoczeniu, być do nich podobna. Jasna sprawa, że mi się nie udało. W technikum zaczęłam z tym walczyć. Staram się być sobą, ale pozostaje ta rysa z dzieciństwa.
Każdy cel, którego się podjęłam brzmiał: "może w końcu docenią, pochwalą". To mi zostało. Z tym też próbuję się uporać. Mimo że tyle działam, wciąż nie potrafię się zaakceptować.
Ostatnio coraz trudniej dogadać mi się z mamą. Nie rozumie mojego systemu wartości, dlatego nie odzywam się i tylko zaciskam zęby, żeby znów jakiejś kary nie dostać. Czasem ciężko wytrzymać. Mama nie słyszy mnie. Nie słyszy moich argumentów. Widzi tylko, że krzyczę, że ciągnę, żeby było na moje. Kiedy próbuję wrócić do tematu na spokojnie, to i tak nic nie daje. Jak w piosence Arki Noego: "Mama kocha, Mama wie najlepiej!" I choć w niej chodzi o Maryję, to i tu pasuje. Tylko, że mama nie zawsze daje radę tak dobrze, jak Mama.
16-latka
Ciągłe dołki
Zaczęłam biegać, mam wrażenie, że pomału nabieram pewności siebie. Niestety, zauważyłam, że dobra postawa trwa "do czasu". Staram się, planuję, zdrowo odżywiam, ćwiczę, modlę się i zawsze następuje trach. Albo dołek, albo porównywanie siebie do ogarniętych życiowo. Gdzie tam moje wyjście w góry w porównaniu do ich podróży. Czy praca nad sobą ma sens, jeśli mam wrażenie że zawsze wracam do punktu wyjścia - "dołka upodlenia" z płaczem, słodyczami, niewychodzeniem z domu i marnowaniem czasu przy komputerze?
Licealistka
Najnowsze w serwisie
- Czyń cuda w imię Jezusa
- Jezus będzie cierpiał
- Kolejna noc minęła spokojnie
- Jezus nie dyskutuje ze złym duchem
- Turyści w opałach
- Nie zapominajmy o Panu Bogu
- 16 marca II Niedziela Wielkiego Postu
- 16 marca II Niedziela Wielkiego Postu
- 9 marca I Niedziela Wielkiego Postu
- 9 marca I Niedziela Wielkiego Postu
