Dawniej te pięknie ubarwione ptaki spotkać można było niemal wyłącznie zimą. W mniejszych lub większych stadach przelatywały pośród drzew w poszukiwaniu owoców bądź nasion.

Gile zwracają uwagę kontrastowym ubarwieniem, którym wyróżniają się szczególnie samce. Samiczki są ubarwione skromniej.

Z czasem gile zwiększyły zasięg swojego występowania do tego stopnia, że widywane są już nie tylko w górach, gdzie od lat były gatunkiem lęgowym, ale niemal w całym kraju. Zimą pojawiają się także osobniki z północy Europy, gdzie klimat jest dla nich zbyt surowy.

W moim przydomowym karmniku obserwowałem różne gatunki ptaków. Przylatywały szczygły, dzwońce, najróżniejsze sikory, zięby, czyże, wróble, mazurki, nawet grubodziób zalatywał niekiedy, by skorzystać z zasobnej stołówki. Kolorowych gilów przez szereg lat nie było. I w końcu ostatniej zimy te piękne ptaki zaczęły regularnie odwiedzać zimową stołówkę, zjadając najchętniej ziarna słonecznika, przy okazji dając mi możliwość wykonania brakujących dotąd zdjęć.

W naturze gile zimą poszukują głównie owoców takich jak jarzębina, dzika róża czy głóg, z których zjada ukryte w nich nasiona. Bardzo lubi także nasiona klonu. Gil jest nieco większy od wróbla, ma bardzo silny dziób, którym doskonale sobie radzi ze wspomnianymi nasionami.