Tytułowe określenie odnosi się oczywiście do naszych ziem, na których spotkania z sępem należą do rzadkości. Niemniej jednak się zdarzają, stąd gatunek widnieje na liście krajowych ptaków.

Okazały drapieżnik

Któregoś roku w internecie zwróciła moją uwagę informacja o zabłąkanym sępie, który wylądował w małej podgórskiej miejscowości, niezbyt daleko od miejsca, gdzie mieszkam. Trudno było nie skorzystać z może jedynej okazji zobaczenia z bliska takiego ornitologicznego rarytasu. Czym prędzej więc udałem się do wskazanej lokalizacji i wkrótce karta pamięci aparatu zapełniła się kadrami tego okazałego, tak rzadko spotykanego w naszym kraju gatunku ptaka drapieżnego.

Tytułowy bohater występuje w górach południowej Europy, w północnej i wschodniej Afryce oraz w górach Azji. W tych miejscach sęp nie jest rzadkością i spotkania z nim nie wzbudzają większych emocji. Zupełnie inaczej wygląda status tego gatunku w centralnej Europie, szczególnie w Polsce. Otóż na naszych ziemiach zauważono dotąd sępa ok. 60 razy.

Szponiasty padlinożerca

Sęp płowy to okazały ptak przewyższający rozmiarami wszystkie nasze pozostałe szponiaste. Jego ciało ma długość około jednego metra, rozpiętość skrzydeł wynosi 240–280 cm, osiąga wagę do 10 kg. Charakterystyczne dla tego ptaka są biała głowa i szyja z jasnorudą kryzą z puchowych piór na karku.

To typowy padlinożerca – zjada wnętrzności i mięśnie padłych zwierząt. W Europie, szczególnie w Hiszpanii i południowej Francji, z racji liczebności i dużej konkurencji pokarmowej, przy jednoczesnym ciągłym spadku liczby zwierząt padłych, sępy skutecznie nauczyły się atakować żywe zwierzęta gospodarskie.

Do lęgów sęp płowy przystępuje wśród skał, kolonijnie. W roku wyprowadza jeden lęg, w Europie początek lęgów przypada na koniec lutego. Składa jedno jajo, które wysiadują oboje rodzice. Trwa to około 52 dni. Młody ptak przebywa w gnieździe prawie 115 dni. Potem wyrusza na łowy.