Droga Haniu!

Pan Jezus bardzo często mówił o królestwie Bożym. To zasadniczy temat Jego nauczania. Królestwo Boże oznacza nastanie władzy Boga na ziemi na wzór panowania ziemskiego króla. Izraelici wierzyli, że prawdziwym Królem ich narodu jest Bóg – Jahwe, który sprawuje swoją władzę przez przykazania, przez proroków, przez kult w świątyni Jerozolimskiej oraz przez ziemskiego króla. Ale ten Bóg Izraela nie jest Bogiem jednego narodu. Jest w ogóle jedynym Bogiem, który stworzył świat i człowieka. Innych bogów nie ma! Są złudzeniem. Dlatego naród żydowski oczekiwał dnia, gdy pojawi się Mesjasz, który ustanowi wieczne i trwałe królowanie Boga na całej ziemi. Ta wielka nadzieja mieszała się u nich często z oczekiwaniami politycznymi, bardziej konkretnymi. Sądzono, że Mesjasz (Boży wysłannik) pojawi się w boskim majestacie, w sile i chwale. Izrael stanie się ziemską potęgą, a Jerozolima będzie stolicą świata, w jej świątyni wszyscy będą czcili jednego Boga, zapanują powszechny pokój, dobrobyt i szczęście. Jezus okazał się innym Mesjaszem. Pan Bóg działa często inaczej, niż my to sobie wyobrażamy. Jezus ogłaszał, że Bóg chce królować najpierw w sercach ludzi. Chce rządzić, ale nie tak, jak ziemscy królowie, czyli przy pomocy wojska, prawa, bogactwa itd. Bóg chce rządzić przez miłość. A więc królestwo Boże zaczyna się w sercu każdego człowieka. Jezus porównuje to królestwo do ziarna wrzuconego w ziemię, które dopiero kiedyś wyda owoc. Czyli nie chodzi tutaj o politykę, o ziemskie państwo, ale najpierw o coś duchowego, wewnętrznego. Ludzie, którzy z miłości uznają Boga za swojego króla, poddają swoje życie Bożej woli. Dzięki temu tworzą wspólnotę, należą do duchowej rodziny, są dla siebie braćmi i siostrami. To królestwo rośnie jak zboże, wzrasta w sercach pojedynczych ludzi. Jednocześnie wzrasta liczebnie, bo przybywa na świecie tych, którzy należą do tego królestwa. Są to ludzie różnych kultur, państw, narodów. Każdy człowiek, który się nawrócił, czyli kocha Jezusa i chce Go w życiu naśladować, buduje królestwo Boże na ziemi. Czy to jest jakoś widoczne? Owszem. Ludzie należący do królestwa Bożego starają się żyć po bożemu, czyli przestrzegają przykazań, przebaczają sobie wzajemnie, budują pokój w swoich rodzinach, w pracy, w społeczeństwie. Można powiedzieć, że to królestwo rośnie oddolnie, w ludziach. I w ten sposób świat staje się lepszy. W tym sensie Jezus mówi, że królestwo jest pośród nas. Nie da się wyznaczyć jego granic na zasadzie czystej przynależności do jakiejś organizacji. Wspólnota Kościoła jest na ziemi zaczynem królestwa Bożego, jest niedoskonałą formą jego realizacji. Jezus porównuje królestwo Boże do pola, na którym rosną zboże i chwasty. Tu na ziemi do końca świata dobro będzie rosło obok zła. Niestety tak to jest. Ale kiedyś królestwo Boże osiągnie swoją doskonałość. Zło nie ma przyszłości, pewnego dnia przestanie istnieć, zostanie tylko dobro. Jezus przyjdzie ponownie na ziemię i wtedy nie będzie już wojen, łez i cierpienia. Póki co warto się starć, by w naszych sercach było więcej miejsca dla Boga, byśmy uznawali w Nim najwyższą prawdę i miłość. Im więcej Bóg już teraz będzie miał swoich poddanych, tym lepsze będą Kościół i świat.