Wyrzucony z grupy ministrantów

Kryzys dopadł go w ósmej klasie. Coraz bardziej ogarniało go lenistwo. – Jakoś nie miałem motywacji. Po prostu mi się nie chciało – opowiada. – Do kościoła chodziłem rzadziej, zacząłem też odpuszczać obowiązkowe służby. Pewnego dnia kościelny powiedział, że nie mam tu już czego szukać, bo zostałem wyrzucony z grona ministrantów. Nie byłem tym zaskoczony – przyznaje. – Spodziewałem się, że prędzej czy później to nastąpi. Mimo to zrobiło mi się jakoś nieswojo i głupio. Było mi zwyczajne przykro. Może dlatego, że to nie była moja decyzja, tylko kara? – zastanawia się. – Kiedy siedziałem w ławce, spoglądając na kolegów posługujących przy ołtarzu, czułem żal – mówi. – Było to bardzo silne uczucie, ale honor nie pozwalał mi się pokajać, poprosić o szansę powrotu. Nic z tych rzeczy. To było wykluczone – mówi. Mimo wszystko było to bardzo cenne doświadczenie. Franek zrozumiał, że sporo stracił. – Ten moment kryzysu uważam za kluczowy i bardzo cenny. Doceniłem wtedy Kościół jeszcze bardziej – przyznaje. – To było przejście od wiary dziecięcej do wiary bardziej świadomie i dojrzałej – podkreśla. – Doświadczyłem niezwykłej bliskości Pana Boga, wstawiennictwa Matki Bożej, sporo modliłem się wtedy na różańcu. Stawałem się jakby nowym człowiekiem.

Wkuł na pamięć

Wtedy właśnie Franek zapragnął należeć do Ruchu Światło–Życie. Pewnego dnia opiekun oazy zaproponował mu posługę podczas Mszy i tak chłopak wrócił do prezbiterium. Już nie jako ministrant, ale jako lektor. – Wtedy nie służyłem już na śpiąco, półprzytomny. Angażowałem się całym sobą, każdą liturgię przeżywając bardzo głęboko. Czytanie słowa Bożego stało się dla mnie czymś niezwykle ważnym. Do tego stopnia, że kiedy ksiądz zaproponował nam kurs lektorski, także z zasad czytania, to wkułem wszystko na pamięć. Niektóre fragmenty pamiętam do dziś – uśmiecha się. Później, już na studiach teologicznych w Lublinie, zorganizował spotkanie byłych ministrantów pod hasłem „Ministrantem jest się całe życie”. – Pomysł bardzo się spodobał proboszczowi – wspomina – a na spotkaniu zjawili się najstarsi ministranci, którzy posługę rozpoczęli w latach powstania parafii, czyli w roku 1922. Teraz Franek posługuje przy ołtarzu jako nadzwyczajny szafarz Komunii Świętej. – Ale zdarza się również, że dzwonię dzwonkami, gdy przy ołtarzu nie ma ministranta – mówi z dumą. A dlaczego warto być ministrantem? – pytam. – Bo posługa przy ołtarzu od dziecka uczy odpowiedzialności. Ministrant ma określone obowiązki, zadania, musi być punktualny. Poza tym świetne jest to, że z posługi ministrantów korzysta wiele osób. To nie jest jakaś sztuka dla sztuki. Przecież dzwonię dzwonkami w konkretnym celu – żeby ludzie wiedzieli, jaką postawę przyjąć w konkretnym momencie liturgii. Aby się przekonać, jak wygląda posługa ministranta, trzeba zaryzykować i sprawdzić, jak to jest i dlaczego warto.