Podziwiam zdecydowanie Piotra. Patrząc na Pana Jezusa, Mojżesza i Eliasza, nie zastanawia się specjalnie długo nad tym, że zdarzyło się coś wyjątkowego, ale od razu przechodzi do działania. Chce postawić namioty. Gdy czytałem ten fragment, od razu przypomniało mi się zakończenie wiersza Czesława Miłosza o miłości: „To nic, że czasem nie wie, czemu służyć: Nie ten najlepiej służy, kto rozumie”.

Z tym z kolei kojarzy mi się moja rodzinna wioska góralska i ci, którzy w niej mieszkają. W Waksmundzie niedaleko Nowego Targu żyją górale bardzo oddani Panu Bogu. Im jestem starszy, tym bardziej podziwiam ich prostą wiarę. Mają w sobie taki „Piotrowy odruch wiary”, czyli wiarę bez zbędnych kalkulacji. Piotr już podczas pierwszego spotkania z Chrystusem pokazał, jak bezgranicznie ufa Mesjaszowi.

Porzucił to, czym się dotąd zajmował, zostawił cały swój rybacki dobytek i poszedł za Jezusem. Takie odruchy wiary mojego patrona są dla mnie jasnym drogowskazem. Z cudownym przemienieniem Jezusa kojarzy mi się jeszcze zdarzenie sprzed pięciu lat.

Gdy umarł Jan Paweł II, ruszyliśmy z grupą przyjaciół do Rzymu na jego pogrzeb. Podróż była długa i męcząca. Po nieprzespanej nocy czuwaliśmy potem jeszcze przed murami Watykanu. To cudowne poczucie, że jesteśmy razem na placu Świętego Piotra, przesłaniało nasze zmęczenie.