Mamy w domu taką tradycję, że co roku podczas ubierania choinki puszczamy „Opowieści z Narnii”, jeszcze te nakręcone przez BBC, które znamy z młodości. Nawet w aucie słucham często audiobooka z „Opowieściami z Narnii”. Niesamowite w tych opowieściach jest to, że one rosną razem z nami. Jako dzieci odbieraliśmy je jako w sposób baśniowy, przeżywaliśmy wszystkie przygody z czwórką, świetnie zresztą narysowanych postaci. A fragmenty o jedzeniu są tak niesamowicie napisane, że aż ślinka cieknie.

Gdy poznaliśmy się z żoną i okazało się, że oboje jesteśmy fanami „Opowieści z Narnii” zaczęliśmy odkrywać także drugie dno, zupełnie nieznane dla dzieci.
Zwłaszcza, gdy czytam pierwszą część „Lew, czarownica i stara szafa”, jest to dla mnie opowieść o Jezusie Chrystusie, o śmierci i poświęceniu siebie dla innych. Mówię to z pełną świadomością: „Opowieści z Narnii” są dziełem najbliższym duchowi Ewangelii. Jest dużo książek, które sprawiają, że stajemy się lepsi, ale Narnia jest najbliższa duchowi Ewangelii.
Dziś oglądamy z żoną Opowieści również jako rodzice. Nasza 3-letnia córka Zuzia jest jeszcze za mała na „Opowieści z Narnii”, ale na pierwsze urodziny dostała od nas nowiutki, własny egzemplarz, który na nią czeka.

Według mnie Narnię najlepiej określają dwa słowa – uwodzi i zmienia na lepsze.
Po przeczytaniu Opowieści czuję się taki wyciszony i pełen optymizmu. Ale takiego mądrego optymizmu, który uczy, że warto być dobrym, bo dobro jest piękne i zawsze w końcu zwycięży. Nie wiadomo, kiedy, ale na pewno zwycięży, dlatego warto mieć w nim swój udział i opowiedzieć się po dobrej stronie w tej bitwie.
Zbliżają się święta i płyta z Narnią już czeka na Wigilię i na wspólne ubieranie choinki.