Upominanie

piątek, 20 października, 207r.

„- Ależ u nas na religii wybuchła dyskusja. A zaczęło się od tego, że Zuzia na lekcji wychowawczej zgłosiła, że ma dosyć głupiego zachowania Kacpra, że on ją ciągle zaczepia, że jej to nie śmieszy, ale Kacper nie potrafi tego pojąć.” Kuba słuchał zdumiony, że w siódmej klasie może mieć miejsce tak dziecinne zachowanie. Jak można skarżyć na kolegę, który stara się, by Zuzia go zauważyła? Owszem, robi to nieumiejętnie, ale to nie powód, by skarżyć na niego. Siedziałam w koszu lekko znudzona rozważaniami o tym, czy upominanie to ewangeliczny nakaz. Bo tak broniła się Zuzia na religii, gdy koledzy Kacpra wyciągnęli ten problem. Zrobiła się awantura, dziewczyny stanęły po stronie koleżanki, chłopcy ją oskarżali, że jest lizuską i jeszcze ośmiela się cytować Ewangelię. Paulina i Kuba zajadali placki ziemniaczane, za którymi nie przepadam. Ale śmietanę mogą mi wlać do miski. Stanęłam przy stole i przestępowałam z łapy na łapę. No, domyślili się, o co mi chodzi, ale Paulina nie przestała opowiadać o tym, jak katecheta tłumaczył, że w upominaniu trzeba się uczciwie zastanowić, czy kierują nami emocje czy miłość bliźniego. Trzeba też wiedzieć, czy kierujemy się tylko własną opinią. Potem trzeba poprosić kilka osób, by pomogły wyjaśnić tę sprawę. A na końcu Pan Jezus powiedział, by winowajca był dla na jak grzesznik i celnik, ale przecież do tych ludzi Pan Jezus przyszedł, z nimi ucztował i rozmawiał. W miarę jak katecheta tłumaczył, Zuzia i jej koleżanki spuszczały głowę, a chłopcy triumfowali. Ale nagle Kacper podszedł do koleżanki i przy wszystkich przeprosił ją, obiecał, że zapanuje nad sobą jeszcze dzisiaj. Wszyscy bili brawo i uznali, że to była niezwykła lekcja. Kuba zjadał ósmego placka, kiwał głową, komentował krótko „dobre, dobre”, a ja nie wiedziałam, czy ma na myśli placki czy sytuację ze szkoły. My, psy, nie skarżymy. Mamy swoje sposoby na rozwiązywanie konfliktów, ale chyba nie są one ewangeliczne. Trochę się tego wstydzę. Cześć. Astra