Nie chcę ginąć za Jezusa

Droga Paulino.
W moim rodzinnym domu były kury. To znaczy obok domu. Strachliwe to było, że aż strach. Wystarczyło podejść, a już uciekały z gdakaniem, chyba że się im przyniosło coś do jedzenia. Zresztą i wtedy nie podchodziły bliżej niż to konieczne. Ale któregoś razu nieco roztargniony przechodziłem koło takiego siedzącego ptaszyska, a ono jak na mnie wyskoczy! Dobrze, że kura kiepsko lata, bo by mi oczy wydziobała. Cofnąłem się zaskoczony, patrzę, a tu spod jej skrzydeł wysypały się małe kurczątka. No tak – kura została kwoką. Zauważ, Paulino, że nagły przypływ odwagi u tej kury nie był skutkiem tego, że ona sobie powtarzała: „jestem orłem, jestem orłem”.